The Sufi laid the snare; and open, the cover of his box, made.
With the sky sorcery-playing, the structure of deceit, he made.
The sport of the sphere shattereth the egg in his cap:
Because, with one of mystery, the presentments of sorcery, he made.
Saki! come. For the handsome friend of the Sufis
Again, gracefully, came; and the beginning of blandishment made.
Whence is this minstrel who made the melody of Iraq;
And the resolution of turning back from the path of Hejaz made?
O heart! come; let us go to the shelter of God,
From whatever, the one, short of sleeve, long of hand, made.
Do no trick. For, whoever, truly played not love,
Open, on the face of his heart, the door of reality, love made.
To-morrow, when the vestibule of truth becometh revealed,
Ashamed the way-farer, who, illusory work made.
O partridge, pleasant strutter! where goest thou? Stand!
Be not proud, the cat suddenly became truthful, and the prayer made.
Hafez! reproach not profligates. For, in eternity without beginning,
Me, independent of austerity and of hypocrisy, God made.
Ghazal of Hafez Shirazi
In Persian with English translation
Original Translation by Henry Wilberforce Clarke (1840-1905)Compiled and Corrected by Dr. Behrouz Homayoun Far 2001/10/6
Calgary, Canada
صوفی نهاد دام و سر حِقّه باز کرد
بنیاد مکر با فلک حُقّه باز کرد
بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه
زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد
ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان
دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد
این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت
و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد
ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم
زان چه آستین کوته و دست دراز کرد
صنعت مکن که هر که محبّت نه راست باخت
عشقش به روی دل در معنی فراز کرد
فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید
شرمنده ره روی که عمل بر مجاز کرد
ای کبک خوش خرام کجا می روی بایست
غّره مشو که گربه زاهد نماز کرد
حافظ مکن ملامت رندان که در ازل
ما را خدا ز زهد ریا بی نیاز کرد
بنیاد مکر با فلک حُقّه باز کرد
بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه
زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد
ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان
دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد
این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت
و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد
ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم
زان چه آستین کوته و دست دراز کرد
صنعت مکن که هر که محبّت نه راست باخت
عشقش به روی دل در معنی فراز کرد
فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید
شرمنده ره روی که عمل بر مجاز کرد
ای کبک خوش خرام کجا می روی بایست
غّره مشو که گربه زاهد نماز کرد
حافظ مکن ملامت رندان که در ازل
ما را خدا ز زهد ریا بی نیاز کرد
